Halikan[a] sa dagat...

Ang lakas lang kasi ng trip ko minsan. Nagpunta ako sa Baler (20-min. ride mula sa amin) minsan, at ako ay mag-isa (as usual) dahil walang makaladkad maaya.

Sa daan, nakita kong napakaliwanag ng kalangitan; maaliwalas ang panahon at walang nagbabantang ulan. Pero gaano man kaganda ang mga nadaanan ko, hindi iyon nakuhanan ng kamera ko ng maayos dahil sa 1) moving vehicle, 2) ako'y hamak lamang na nilalang na walang masyadong alam sa potograpiya, 3) nakaka-distract ang mga eksena, 4) ako'y hamak na blah blah blah.

Nang magawa ko na ang pakay ko sa bangko, nagtungo ako na mag-isa sa dagat. Bayan lang kasi namin ang walang dagat sa probinsya. Pero hindi naman ako ganoon kasabik noong una dahil hindi ako ignorante, 'no. Nagpunta ako para makapag-Bay's Inn (isang high-end na kainan sa tabing-dagat, next time na lang ito). Tagal ko ng hinihiritan sila Mama na lumabas at doon kumain, pero laging walang panahon. Kaya nag-solo ako.

Ayun, ang nangyari, nanood lang ako ng mga turistang nagse-surf kunwari at nagpapakyut sa kanilang mga kamera. Habang kumakain ako. Mag-isa. Masaya naman ako kasi kahit walang mga patrons nang mga oras na iyon, natawa ako: sa mga turista. Pucha, ang cellulites nung dalawang nagkakamerahan, nagsasasayaw habang naka-bare ang kanilang mga laman. Ang sarap magtawa. Ang masaklap, masmasarap ang tawa ng mga waiter. Buti na lang hindi dinig dahil mga 20 meters naman ang layo.

Ang sa akin lang naman, kung magmamaganda ka sa isang pampublikong lugar, ilugar mo din naman ang iyong cellulites itsura. Kasi marami akong kilalang chubby pero disenteng tignan kahit magbikini siguro sila sa harap ng madla; hindi sila makakatanggap ng ganoong pang-aalipusta  katulad ng ginawa ko ng mga waiter.

 

Matapos akong magmerienda at magkape, nagpiktyu-piktyur pa ako ng major-major (tama naman siguro ang gamit). At dahil medyo nakaka-ilang at nakaka-OP maglakad sa tabing-dagat na nag-iisa (dahil sila ay may ka-holding-hands-while-walking at naglalampungan), napilitan akong i-delete ang presensya ko doon. Piniktyuran ko din ang sarili kaso wala talagang pag-asang maging photogenic lalo pa't dumidilim na. Mas-ikinainis ko yata iyon.

Oh, well... Next time mag-iinum naman akong mag-isa para makakain na ulit ng special sisig nila. Kahit walang kasama, makikipagkuwentuhan din ako sa sarili ko para kumpleto sa ambiance. Tapos makikipag-apiran din ako sa sarili ko. Mukhang the next day ay sa asylum ako matatagpuan. Hmmn.